باز باران نه نگویید با ترانه می سرایم این ترانه جور دیگر

باز باران بی ترانه دانه دانه بر بام خانه

یادم آید روز باران پا به پای بغض سنگین تلخ و غمگین دل شکسته اشک ریزان عاشقی سرخورده بودم

می دریدم قلب خود را

دور می گشتی تو از من

با دو چشم خیس و گریان

می شنیدم از دل خود این نوای کودکانه

پر بهانه زود برگردی به خانه

یادت آید هستی من آن دل تو جار می زد

این ترانه باز باران باز می گردم به خانه

یاد چشمهایت ، هنوز هم آتشم می زند


چه حقیرست این زمستان ، با تمام سرمایش

صفای باطنت را دوست دارم


کلام و ظاهرت را دوست دارم


تو گرچه دوری از من ای عزیزم


وفای حاضرت را دوست دارم

رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن

ابتدای یک پشیمانیست حرفش را نزن

گفته بودی چشم بردارم از چشمان تو

چشمهایم بی تو بارانیست حرفش را نزن

روزگارا

تو اگر سخت به من می گیری باخبر باش که پژمردن من آسان نیست

گرچه دلگیرتر از دیروزم

گرچه فردایی غم انگیز مرا می خواند

لیک باور دارم دل خوشی ها کم نیست

زندگی باید کرد

دلتنگ تو امروز شدم تا فردا

فردا شد و باز هم تو گفتی فردا

امروز دلم مانده و یک دنیا حرف

یک هیچ به نفع دل تو تا فردا...

ملاتم هر روز کوتاه تر می شوند

هر روز چند کلمه کمتر

چند سکوت بیشتر

می ترسم روزی برسد که برای بیان دلتنگی هایم

به نقطه ای اکتفا کنم

لحظه ے بغض نشد حفظ کنم چشمم را

در دلِ ابر نگــهدارے باران ســخت اسـت

دلتنگـی، پیچیــده نیســت.
یک دل ...
یک آسمان ...
یــک بغــض ...
و آرزوهــای تـَـرک خـورده!
به همین سادگی