دست های تو
تمام دنیای من است
و من همین حالا
تمام دنیا را توی دست هایم دارم
من دیگر هرگز
دلتنگ اشک هایم نخواهم شد
تو مثل باد
تمام قاصدک هایم را
که به شاخه درخت گیر کرده بود
رها کردی …
سیده منور ثامنی

گریه کن

بذار اشکات

بریزند ب پای آتش دلتنگی هات

شاید بتونن

ذره ای از آتشش رو خاموش کنند

اما افسوس از خاطره ها

هنگامی ک یاد میکنی

شعله ور تر میشه
 
اونجاست ک گریه دیگه توان خاموش کردنشو نداره

اینقدر میریزی تو خودت

خاکستر آتشش موهاتو سفید میکنه

و خستگی از دست و پا زدن توی حرارتش پیرت میکنه

اونجاست ک میفهمی

تو اوج جوانی پیر شدی

برگــــــرد . . از اول بــــرو

چـــشمانــــم پـــر از اشــــک بود

واضـــــح ندیــــدمـــــت . . !

مى خواهى بروى ؟
بهانه مى خواهى ؟
بگذار من بهانه را دستت دهم
برو و هرکس پرسید بگو :
لجوج بود ، همیشه سرسختانه عاشق بود
بگو فریاد مى کرد ، همه جا فریاد مى کرد که فقط مرا مى خواهد
بگو دروغ مى گفت ، مى گفت هرگز ناراحتم نکردى
بگو درگیر بود ، همیشه درگیر افسون نگاهم بود
بگو بی احساس بود ، به همه فریادها ، توهین ها و اخمهایم فقط لبخند میزد
بگو او نخواست
نخواست کسى جز من در دلش خانه کند . . .

ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﺎﻟﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ...

ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ...